jueves, 15 de noviembre de 2007

freeze girl

Cuando lo tengo justo delante lo miro con detenimiento. No sé si es iluso. A lo mejor poco conformista y siempre quiere más. O tal vez no quiere más sino algo muy concreto. Sé que es inocente y sobre todo, vulnerable. Es tontamente bueno. A veces frío y otras parece que sea rencoroso. Intentan convencerle de que es un superhéroe, pero sabe que no llega ni a ser protagonista de un cómic hecho a su medida. Empieza a creer que sus sueños pertenecen a otro mundo o que forman parte de un camino que ya no puede emprender.

Hoy parecía que todo tenía que ser perfecto. Y lo ha sido. Un reencuentro. Como cuando el aviador reencontró a su principito y vio que seguía caracterizándose por sus cabellos de oro. Desde lejos sabía quién era, pese al tiempo que había pasado.

Al pasar por delante de un escaparate he visto como retornaba mi reflejo, tal vez porque nadie lo quiere. Y he visto que es iluso e inconformista. Es demasiado inocente y muy vulnerable. Sigue siendo totamente bueno y no existe ningún superhéroe en su interior. Y, sobre todo, mi reflejo denota que sus sueños pertenecen a otro mundo o forman parte de un camino que ya no puede retomar.

Un trayecto de vuelta a casa viajando por la más triste melancolía, pasando por los más reconfortables recuerdos de aquella historia de amor, para llegar a la amargura de aquello que ya no sucederá.

io darei la vita…la mia vita*

1 comentario:

Anónimo dijo...

...tontamente buena...superwoman...
m'agrada pk son adjectius meus... pero no m'agrada com els utilitzes, jo t'els dono perque mels cuidis i no perque mels tractis amb mentides!!;) percert el comic no està fet a la teva mesura, sino a la meva...jeje i jo et vui a tu de prota asi k a callar!!!


apunte: la segona vegada que poses "tontamente bueno" as posat totamente