miércoles, 27 de enero de 2010
otro 27.-
domingo, 24 de enero de 2010
otra noche.-
viernes, 22 de enero de 2010
viernes.-
Los primeros viernes consistía en aprender. En tener cerca a alguien a quien poder observar. Hasta el punto de convertirse, incluso, en su sombra. Eran conversaciones desenfadadas y consejos que nunca tuvieron aquella forma de te voy a dar un consejo. Simplemente surgían y ella los adoptaba como tal. Sirvieron, y mucho. En total, muy pocos viernes. Nunca el trayecto de la universidad a la redacción fue como el primer día. No era pánico en estado puro. Ahora sólo se trataba de miedo. Porque el yo no sabré, no estaré a la altura… aún le persigue. Pero cuando estaba en el coche, empezaba a sonreír. Era un regalo, un gran regalo. Lo consideró ya en su momento, pero a medida que pasa el tiempo aún lo considera mucho más. Fruto del azar, de la casualidad. Aprovechar un momento de indignación para dar a conocer lo que quería. Y que, precisamente, cerca pasara alguien que se lo pudiera dar. Así surgió todo. Curiosamente, de pie, en un banco. Y formar parte de un mundo del que se enamoró perdidamente. Al principio, no concebía el idilio entre imagen y escrito. A fuerza de mucho observar, se dio cuenta de que el idilio surgía sólo. Pero dependía de las manos que estuvieran detrás de cada pieza. De todos aprendió. De él, mucho más. En silencio, le observaba. No quería molestar. Pero no quería desperdiciar ni un solo momento para aprender de él. Sabía que él tenía un estilo propio. Y era, precisamente, lo que le hacía diferente. Y, a su parecer, mejor. Coincidir con él fue otro de los regalos.
Ahora ha pasado un año y poco más de aquellos viernes. Pero, recientemente, volvieron a existir. La profesión, otra vez, muy de cerca. Seguir congeniando entre imagen y escrito. Algunas veces bien. Otras, mal. Y, en ocasiones, desastroso. Pero siguió aprendiendo. De ellos, pero también de ella. De los errores cometidos, y por cometer. Los viernes volvían a ser el preludio perfecto del fin de semana. Deporte en estado puro. Partidas de ajedrez camufladas entre blancos y negros. Clásicos de un domingo cualquiera. Sorteos de grupos que fueron cualquier cosa menos previsibles. Y, paralelo, él. Alguien tuvo el buen ojo de catalogarlo como el que nunca se rinde. Y lo catalogó bien. Caminos paralelos de dos 87. Distintos, muy distintos. Puede parecer extraño pero siempre le ha tenido presente. Y no sabe porqué. El que nunca se rinde tuvo su año. ’09. Coincidió con su primer trabajo en la profesión. Y, desde dentro, ella vio cómo el mundo se rendía a los pies de aquel chico. Ella, hacía tiempo que se había empezado a rendir a él. No tienen nada en común, además de los años. Sin embargo, es curioso. Es una de las pocas trayectorias que ha seguido. Tal vez por eso sonríe cuando ve que señala el cielo. Porque detrás de cada logro, cada uno piensa en su propio crucigrama en blanco. Porque todos echamos de menos.
21.11.o8
jueves, 21 de enero de 2010
una estona de sol.-
Aquest matí s’ha despertat d’hora. Darrerament li costa molt agafar el son però, encara més, dormir unes quantes hores seguides. Es desvetlla. I aprofita per pensar, per somiar desperta, per mirar-lo i escoltar la seva respiració. És estrany però, s’està fent gran. I no em refereixo a ella, sinó a qui dorm plàcidament com si d’un nadó es tractés. Una paradoxa més d’aquesta vida, imagino. Encara no era hora de despertar-lo i ha agafat un llibre per amenitzar l’estona. Però no ha llegit ni una sola ratlla. El cap estava per altres coses. I s’ha disposat a escriure’l. Fa dies que no ho fa i ella també ho troba a faltar. Però aquell que dormia plàcidament, en no notar una presència a prop, s’ha despertat. Després, el ritual de cada matí. I més des de fa un parell de dies. Però li agrada. La recompensa, un petó de bon dia. Un somriure de bon dia. Una carícia de bon dia. En realitat, qualsevol cosa que vingui d’ell és una recompensa. Ell, ben guapo, a punt per sortir. Ella, amb uns texans i una suadora, a punt per portar-lo. Dues persones que, segons qui les miri, només en veu una. Quan algú li fa saber aquest pensament, s’encongeix. No sempre podrà estar al seu costat. I li fa por. Té molta por de deixar-lo. Alguna vegada ha intentat imaginar-se el moment però li és impossible. Abans de marxar, ell li torna les claus i li fa un petó. El comiat és ràpid, que tinguis un bon dia... i porta’t bé. I un somriure que resumeix fins les cinc. Però fins que el rellotge no marqui l’hora, ella es deslliura. I, avui, ha buscat l’estona de sol.
El trajecte, el de sempre. La música, la desitjada. El destí, el mateix blau. Per sort, avui lluïa el sol i l’estada ha estat molt agradable. Poc després de sortir del cotxe, el primer que ha fet ha estat descalçar-se. Volia notar la sorra, la fredor de l’aigua. Perquè ho estava. Un passeig vora el mar. Tranquil. Ella, el passeig, el mar. Un conjunt gairebé perfecte. Ella ho necessitava. No la perfecció sinó la tranquil·litat. El sol ha estat un bon aliat. Només ha necessitat la suadora i una samarreta. I descalça, sobretot descalça. Allà on mirés només ha trobat blau. Precisament el que volia. Aïllar-se de tot i adonar-se’n que el sentit que sovint creu inexistent simplement és que es perd. Però torna. Després del passeig, una roca. Asseguda, amb els peus acariciant el blau del mar, ha mirat absorta l’infinit. O allò que gairebé tothom coneix com horitzó. Ella s’estima més canviar-li el nom. Sempre li ha sorprès que sembli la fi del món quan, en realitat, és només una part de món. I avui s’ha adonat que l’horitzó, infinit o la ratlla dels blaus és també una lliçó. No tot el que sembla la fi del món ho és, tan sols és una part de món. Ha somrigut. Però sap que encara que només sigui una part hi ha qui no tornarà. Mirant aquella mateixa línia, però des d’una altra platja, ara farà set estius, es van acomiadar. Va ser el testimoni del llaç més íntim que mai tindrà. Ella el mirava, sentia vertadera devoció per ell. Els dos iguals. Texans mal tallats i ell, amb camisa. Sempre amb camisa. Era guapo, molt guapo. Li agradava passejar amb ell. No era amant de la platja, però aquell estiu va ser perfecte. Ningú pensava que fos el darrer. Però això no el va convertir en perfecte. Ho van ser pels moments a dos que van viure, per les estones amb llibres perduts entre les barques de la platja. Pels moments a quatre. Pels riures, pels somriures... pels records d’un estiu que mai oblidaran.
El mar seguia tranquil, però els seus peus buscaven l’escalfor del sol. S’ha aixecat i, acompanyada per un llibre, ha canviat la roca per un banc. Queda elevat. Davant, una barana. I, just davant, el mar. Mar obert. No és el primer cop que es resguarda del món allà. La intenció era llegir però no ho ha fet. Ha seguit mirant el mar mentre es deixava acariciar pel sol. L’aire, de tant en tant, també feia acte de presència. I ha pensat en la ciutat, en un cafè. En ell. Ell creu que ja no hi pensa, però s’equivoca. Ella no ho ha demostrat últimament, però segueix estant present. De fet, el troba a faltar. Al banc, ningú. Ella i un llibre que, tancat, reposa al seu costat. No sap si somriure. No sap què fer. Però en aquell racó tot sembla més senzill. Gaudeix del blau i torna a perdre’s mirant el cel. I, de tant en tant, el rellotge. L’agulla gran avisa que el final de la llibertat s’apropa. Abans de marxar, un darrer pensament. Un pensament acompanyat d’un sospir... un sospir d’enyorança. Poc pensava en aquell moment que, un dia que havia començat amb sol acabaria amb un riure que enyorava mentre el temps feia un repàs a la neu del dia. Suposo que hi haurà qui pensarà que passar del sol a la neu és poc convencional. Pot ser. No obstant, ella ho ha fet. I, en aquell moment, mentre escoltava riure, ha somrigut.
Un breu moment*
lunes, 18 de enero de 2010
desde casa con amor.-
Esta mañana he estado entre mil instantáneas de los años 60 y 70. Mis compañeros, por llamarlos de algún modo, superan los 70. Constantemente hacían referencia a la familia. Me gusta ver cómo recuerdan cosas que tuvieron lugar hace 50 años y no recuerdan lo que han comido. Una demostración de que la memoria es cualquier cosa menos secundaria en nuestras vidas. Eso sí, de momento no hace distinción entre lo bueno y lo malo. Eso depende de cada uno. Yo recuerdo mucho, demasiado. No de los años 40 sino de nuestros años a medias. Recuerdo conversaciones, preguntas en momentos concretos, broncas, charlas… Y la palabra maldita que avisaba lo que iba a ocurrir después. Papá, ¿qué quiere decir utopía? Dudaste tanto que pensaba que era una broma. Hasta que no fuiste capaz de responder. El preludio de algo que me cambiaría. De algo irreversible. De algo que no logro entender. De algo que aún me indigna y que, con los años, me va haciendo más débil. Sobre todo durante enero. Maldito mes. Te quedaste en los 16 y no has visto ni un puto 27 más. Lo sé, otra vez he desviado mi carta que nunca llega y aún no te he contado lo sensacional del día.
Después de perdernos por esas mil instantáneas hemos recogido. Yo quería que me diera el aire pero uno de mis compañeros se ha entestado en llevarme en coche. He sonreído y he accedido. Cuando ha puesto el coche en marcha sólo estaba pendiente de la música. Siempre siento curiosidad por saber qué escucha la gente en el coche. Esta vez, la sorpresa ha sido enorme. De pronto, una habanera. He empezado a sonreír. Era la que tú me cantabas cuando, temprano, salíamos al balcón para saber de qué color era la bandera de la playa. Ha sido el mejor regreso a casa. De fondo, escuchando aquello de señor capitán, déjeme subir, a izar la bandera del palo más alto de su bergantín. Hacía tanto tiempo que no la escuchaba. Ha sido un regalo. Un viaje rápido y fugaz a nuestro rincón de verano. Y cómo me cantabas habaneras para que me gustaran. Se me ha erizado toda la piel al sentir la música. Te echo tanto de menos.
Lo sensacional del día es esto. Hoy te escribo con él cerca. Está durmiendo. Cada día miramos tu fotografía y él te envía un beso. Es genial. Seguimos igual, sin saber qué hay dentro de su cabeza ni entender sus mecanismos. Pero, sea como sea, te echa de menos. No sé cómo pero lo sé. Puede que al compartir un mismo sentimiento sea más fácil averiguarlo. Me gusta hablarle de ti, preguntar por ti y pronunciar la palabra maldita. Por eso escribo varias veces papá, para que la próxima vez que la escuche sea menos dolorosa. Nunca la convertí en la palabra prohibida pero es una de las pocas con la suficiente fuerza como para hacerme estremecer. Gracias por no irte nunca de mí.
Buenas noches, allí donde estés*
domingo, 17 de enero de 2010
un sábado a tres.-
Aunque no durante mucho rato. Aquel cuerpo, otra vez, despierta. Preso entre cuatro paredes. Fuera, el día tampoco luce. Será por eso que ella tiene ganas de sentirlo cerca. De abandonar, de huir, de no mezclarse con nadie. Es la contradicción que aparece después de noches así. Querer alejarse de lo que cada vez tiene más cerca; la aguja se va acercando. Mientras camina sin rumbo, se deja acariciar por el viento y el sol que, tímidamente, va saliendo. Y piensa. No es la única. Son tres. Cuando vuelve a sentirse presa de aquellas cuatro paredes, piensa que los demás también. Para sanear la noche, un breve paseo. Como la película… para recordar. Lejos queda la silla. Parece que el viento y el sol también le han sentado bien a él. Un pequeño rincón. Todo verde alrededor y, de fondo, nieve. Sobrevolando sus cabezas, un helicóptero. Él lo sigue todo. Ella se lo va contando todo. Ella los mira a ambos. En realidad, él es uno de sus motores. No es consciente de nada pero para ella lo es todo. Le habla, le explica, le recrimina… actúa de hermana pequeña y se deja enseñar. La recompensa de tenerlo cerca es demasiada. Y lo que muchos consideran un problema, ella lo ve como un regalo. Sin él cerca, ella no sería así. Le debe mucho, demasiado.
Lo mejor de hoy, una instantánea. El paseo, para recordar, ha sido perfecto. La medicina que los tres necesitaban. Acariciar un suelo verde, un sol débil y un viento que acompañaba. Una pequeña silla de madera. Sentado. Enfrente, sólo verde. Pero él prefiere contacto directo con el suelo. Por eso, ha tardado poco en huir de allí y, junto con las piedras, sentarse en la alfombra verde. Ella, le ha imitado. Pero ha cambiado las piedras por un libro. Aunque ha durado poco. Prefería mirarlo, observar sus quehaceres. Absurdos para la mayoría pero importantes para ellos. Y la instantánea, la unión de dos de las agujas con el reloj. Los dos cuerpos tumbados. Él, escabulléndose del sol. Ella, buscando su calor. Pero, más que el sol, ella miraba el cielo. No sabe dónde está, no sabe dónde buscarlo pero, de pequeña, una vez escucho que los grandes reyes nos observan desde las estrellas. Desde entonces, siempre mira el cielo. Cree que puede encontrarlo por allí. La imagen, dos agujas y un trozo de cielo. Ese momento ha sido, sin duda, el regalo de un sábado donde también le echa de menos.
Fdo: la més petita*
jueves, 14 de enero de 2010
tres agujas de un reloj.-
Noches donde no quería dormir. Oír aquellas dos respiraciones era dar aliento a su propio latido. La más mínima idea de resquebrajar el tres era una tortura. Pero, otra vez, pendiente de unos papeles. Tenía la sensación de que si se dormía, al despertarse, formaría parte de otra pesadilla. De aquella aún no ha despertado. Pero otra no sería capaz de soportarla. Un sobre… y un resultado. Un cuerpo que, casi inerte, escuchaba con atención. Con la mano izquierda acariciaba un reloj. No teníais porqué preocuparos. Y el cuerpo, casi no se ha inmutado. Sólo deseaba salir de allí. Huir de batas blancas. Cuando ya estaban fuera, un beso en la mejilla. Demasiado cobarde para reaccionar con un abrazo. La historia no se repetirá. Necesitaba irse de allí, estar solo. Sólo el cuerpo. Huir, tal vez sí. Demostrarse que seguía siendo un cobarde. Y recordar una noche de enero de hace ya varios inviernos. Un fin impuesto. Hoy, en medio de la nada y sin nadie cerca, ha entendido que quedarse allí sentado fue la mejor idea. Se le eriza la piel. La imagen se dibuja perfectamente en su cabeza. No tuvo valor. Y permaneció sentado, sin moverse. Sólo cuando el viento azotaba su cara. La velocidad pasaba demasiado cerca de aquel rostro.
Seis eneros. Y los que aún tienen que llegar. El largo paseo ha acabado en un lugar acogedor y, por suerte, medio vacío. Las frases siguen intactas en mesas y paredes. Hacía tiempo que no iba. Un café caliente. Unas manos heladas. Unos ojos húmedos. Un corazón vivo. El cuerpo… el cuerpo, absorto. Y enfadado consigo mismo. Por no saber reaccionar. Y sin saber porqué… el mundo le ofrece otra oportunidad. Acaricia el reloj, por enésima vez. A menudo piensa que el cuerpo no le da cuerda sino que es el reloj quien le da pulso al cuerpo. Contacto directo con quien más anhelaría volver a hablar, volver a ver, volver a abrazar… Verle sonreír. Ese cuerpo es reflejo de otro. Aquel a quien tanto echa de menos. Aquella palabra que sólo pronuncia entre susurros. Un reloj. El paso del tiempo. Todo lo vivido fue un regalo. Todo lo que queda por vivir, sólo es cuestión de convertirlo en tal. Allí, con un café caliente entre las manos, mirando el exterior, ha sido consciente de que el mundo también le ha ofrecido un regalo. Estúpido cuerpo, cuántas veces maldijo lo que no quiere perder. Por suerte, seguirán siendo tres. Y un reloj.
lunes, 11 de enero de 2010
otro enero.-
El día cero de este año fue de los peores que recuerdo. Una ciudad nueva… y lejos de ellos. Estabas presente en todo momento. Desde muy temprano, mientras paseaba por uno de mis parques preferidos, pensé en un diciembre que pasamos juntos los cuatro. Volvíamos porque añorábamos aquella ciudad. Sobre todo tú y yo. Ellos dos querían vernos sonreír y nos acompañaron. Por aquel entonces no pensaba en lo cruel que puede ser a veces el mundo. Unos años después, sólo paseaba yo por el mismo parque. Pensando en vosotros. Y viendo como lo mejor de las navidades es tener a papá cerca. Yo, sin acostumbrarme, echándote de menos. Dicen que me voy haciendo mayor pero, por mucho que crezca, hay cosas que nunca llegaré a entender. El día que empezó paseando por un parque acabó en una cocina, con una ventana abierta. De fondo se oía cómo felicitaban el año, cómo descorchaban botellas, cómo sonreían y gritaban de alegría. Yo me ahogaba en mis propias lágrimas. Y grité. Por primera vez, grité. Estaba enfadada, realmente enfadada. No sé con quién… tal vez con el mundo, o contigo. En realidad, conmigo. Da igual con quien fuera. El caso es que es otro año más sin ti. Y no te puedes llegar a imaginar lo que jode.
Hoy sería una de aquellas noches en que, justo antes de que te fueras a acostar, me acercaría casi sin hacer ruido. Como hacía siempre que necesitaba hablar contigo. Tú en el sillón… y yo lo suficientemente cerca como para notarte. Hoy sería una de aquellas noches. Te explicaría una historia de principio a fin. Convencida de que en algunos momentos sonreirías. En otros, en cambio, te mostrarías impasible. Pero no sólo te contaría una bella historia. También te hablaría de mis miedos, de mis primeros meses en la profesión… Si pudiera, alargaría toda una noche hablando contigo. Creo que ahora empiezo a entender por qué las noches me cuesta conciliar el sueño. Porque es demasiado el dolor que siento al notar que no estás. Que se acabaron las charlas, que no sabes nada de mí… ni yo de ti. Que todo se acabó un día uno de enero. Que lo bauticé como día cero para no cogerle miedo al mes. Pero, poco importa. Desde entonces, todo han sido días ceros. Porque no ha habido día que no te echara de menos. Y es que, todos echamos de menos. He vuelto a pedir a los Reyes Magos lo mismo que hace seis inviernos… este año tampoco te han traído.
Buenas noches, papá*