jueves, 24 de abril de 2008

buenas noches.-

Definitivamente, soy un ente inferior en este mundo cruel que muchos adoran. No figuro en el rango de digna y, por lo tanto, no soy merecedora de conseguir la felicidad. Cosecho fracaso tras fracaso. Intento salir de un pozo, pero me caigo en otro. Soy conocedora de todo tipo de decepciones. Encuentro problemas en cualquier rincón. Con este expediente, no me considero una persona negativa o pesimista; con este expediente, soy consciente de que todo ha contribuido a convertirme en una persona pesimista. Los que no me conozcan, no sientan lástima por mí porque no me lo merezco. Los que me conozcan un poco, sabrán que tengo algún que otro motivo para escribir todo esto. Los que me conocen bien saben que soy un poco inconformista y que estoy convencida de que el mundo está en deuda conmigo. No crean que escribo para dar lástima, porque jamás utilizaré el bello lenguaje de las palabras para conseguir dar pena. Ni en cuestiones personales, ni en aquellas que no sean íntegramente de mi personas. Porque, todo lo que yo escribo, está vinculado a mi ser. Así, es mucho más fácil conseguir plasmar en palabras aquello que sientes por dentro.

Y precisamente es esto lo que quiero conseguir: narrar lo que siento. Es difícil de entender, como la mayoría de cosas en esta vida. Es una sensación de rabia, de impotencia. Es cometer, otra vez, el mismo error. Desear aquello que no se puede conseguir. Jamás aprenderé. Pero, saben, a partir de mañana todo va a ser diferente. Me he cansado de ser el hazmerreír de todos, el objetivo principal de comentarios sarcásticos, el punto donde reposan todas las miradas envenenadas. Ya no es necesario que me miren desde las alturas porque hoy he asimilado, por fin, que mi rango es inferior al de todos. No me tilden de víctima porque no respondo al perfil.

Ahora, lo único que quiero es dormir. Dormir hasta que algo de lo que yo quiero me ocurra. Estoy harta de aguantar y sonreír. Me he cansado de despertarme cada día y decidir hoy no voy a llorar. Odio saber que algo no funciona en mi ritmo de mi vida. Y, por supuesto, me duele decirte adiós cuando ni tan siquiera te he dicho hola. Pero es que a mí, ni esto me podía salir bien.

Enfadada con el mundo, otra vez*

1 comentario:

Anónimo dijo...

...vale, cau malament... i jo tmb perquè em sap greu no haver-te vist avui...

pensa que si tu estàs per sota dels demés i jo a tu et miro (admiro) com si estiguessis a dalt de tot... on estic jo?... bueno, estigui on estigui pensa que estic al teu costat, i que encara tenim un món comú on pots escapar-te quan vulguis.


un petó s0l*