miércoles, 18 de marzo de 2009

lo que nunca llega.-

Pese a estar absorta en mi mundo, una mujer ha dedicado parte de su tiempo a recordarme que tengo unos ojos tristes. Claros, pero tristes. Creo que más bien son unos ojos cansados y que han dormido poco. O, tal vez, unos ojos que ya palpan la tristeza contenida de los últimos días y que mañana aguantarán el bochornoso día. Carteles, fotografías, regalos, anuncios, publicidad… todo con el mismo mensaje; recordar qué se celebra mañana. ¿Por dónde andas? Te lo digo porque mañana dicen que es tu día, pero no sé dónde podemos encontrarnos. Siempre he odiado esta celebración, pero hace años considero que es un día cruel. Nadie lo controla, ni de nadie es la culpa. La cuestión está en que yo sigo en mis trece de revelarme contra el mundo, papá. Ayer estuve pensando en ti. Digamos que cuando mamá se va es mucho más fácil que recaiga en nuestros recuerdos. Pero, es más que eso, es aceptar la soledad. Esta fase está superada, pero no poder hablar contigo lo llevo peor.

Vaya mierda. Sí, hoy ha sido un día duro. Pero, de momento, no hay elección. Llevo todo el día dándole vueltas a la cabeza. La impotencia de tener que cuidar de él. No me quejo de eso, sino de todo lo que él se está perdiendo. Tantas horas juntos creo que no nos sientan demasiado bien. Ha sido un día intenso. Ahora duerme. Estoy escuchando su respiración tranquila. Y me doy cuenta de que ya no aguanto más. ¿Qué me está pasando, papá? El día de hoy sólo ha tenido como objetivo aguantar el tipo y suspirar profundamente, a la espera de nada. Deseando que se acabe. No sé cómo será mañana, pero en cualquier lugar menos en casa. Y perdida, siempre perdida.

Lonely girl*

1 comentario:

Anónimo dijo...

saps el q pots fer? sortir de festa dema dijous i emborrachar-te. a tu t'agrada molt beure molt i fer-te la borracha. creus q així s'oblida algo? o potser et penses q ets més guay?te vist fer-ho mil vegades.
no t'ho saps pasar bé sense beure, beure, beure molt. i a sobre et sens orgullosa, vas dient lu borracha q vas a tothom!
q trist...