lunes, 21 de enero de 2008

ausente.-

Ausente durante varios días. Tal vez sin motivos justificados pero sí suficientes como para separarme de esto que un día, sin querer, se creó. Durante días he tenido falta de inspiración aunque, la mayoría de veces, ha sido la gran cantidad de ideas que, paseando por mi cabeza, mezclándose con las de la noche anterior, han dado pie a un embrollo en mi mente incapaz de plasmar con palabras. Pero, por mucho que el tiempo se vaya sucediendo, que las agujas de mi reloj avanzen y que yo me niegue a prosperar, sigo el mismo cauce que, meses atrás, un pequeño oleaje marcó a este insignificante río.

Demasiado sobre lo que escribir. Sin embargo, el deseo de garabatear sobre algo siempre reincide sobre lo mismo. Huí unos días de lo que algunos llaman mundo con la intención de escabullirme de ti; pero te encontré. Pensé en hablarte por última vez; pero sigo teniendo monólogos contigo. Me sumergí en el siglo XIII de la mano de un gran autor para no pensar en ti pero, entre cientos de páginas encontré la más bella historia de amor y que, contínuamente, me llevaba hasta ti.

No quiero escribir porque eres mi fuente de inspiración más sincera. No te agotas. Ya no existo para ti pero yo sigo girando alrededor de aquello que un día fuiste y alrededor de aquello que un día me entregaste. Reniego cuando, justo antes de irme a dormir, pienso en ti. Odio cuando voy por la calle y, la más mísera cosa me recuerda todo lo que ya no tengo. No me gusta echarte de menos porque todo es en vano. Aborrezco el hecho de pensarte demasiado.

Una enumeración escrita desde la más honda desesperación tendría que acabar con un odio quererte. Sin embargo, es imposible que piense eso de ti. Inlcuso, me cuesta escribirlo.

"Avui he acabat un llibre. Quan l'he tancat, l'he abraçat i he plorat. Tant de bo tu i jo fóssim els protagonistes d'aquella història que, sens dubte, és la millor que he llegit mai. Algun dia però, espero poder tornar a abraçar-te i dir-te que mai t'he deixat d'estimar. Aquestes paraules seran el més sincer que escoltis."

Et vull tornar a trobar*

2 comentarios:

Anónimo dijo...

María,
Entenc cadascuna de les teves paraules, perquè en tinc experiència i doble, fins i tot abans de fer qualsevol passa en aquesta vida. Puc entendre la ràbia, la incomprensió, el dolor, la impotència. Però amb el temps he après que quan algú marxa d'aquest món és perquè acaba un camí per començar-ne un altre. I des d'aquella via, sense distàncies, ens acompanya. Desitjo que arribis a comprendre-ho. Llavors potser podràs canviar la mirada i qui sap si, fins i tot, donar gràcies per tot allò que ens han regalat. Perquè ara sóc aquí gràcies a ells. I amb un somriure agraït, continúo creant vida.

Anónimo dijo...

tenies raó...és dels que no m'agrada admetre que m'agraden...
Al final conseguiràs que t'acabi demanant que em deixis la bíblia!!jeje


demà em diu de que vols que actualitzi i ja actualitzaré!