martes, 15 de abril de 2008

nuestras cartas.-

Hola papá. Esta es otra de aquellas cartas que escribo para nunca ser enviadas. Aquellas cartas que tienen un destinatario claro pero no tangible para el resto del mundo. Las escribo en la penumbra, cuando el sol se despide después de un día entero de vida. Cuando las estrellas surgen de la nada para iluminar la más negra noche. Las escribo porque es el único contacto que tengo contigo. Echo de menos poder hablar contigo. Cada vez más necesito que estés aquí. Sé que es imposible, pero no puedo crecer sin tenerte cerca. Hace días que estoy triste. No sé porqué, pero me imagino que tú eres el principal motivo. No puedo seguir papá. Ya no tengo fuerzas. Por defecto, siempre acostumbro a perder en todo. Creía que por todo lo que he vivido hasta ahora, el mundo sería más amable conmigo, pero me he dado cuenta de que todo era un espejismo. Incluso en cosas sencillas, tengo las de perder.

Si estuvieras aquí, todo sería más fácil. Hace años que no me abrazas, pero aún me acuerdo de la sensación de permanecer entre tus brazos. Hace años que no me hablas, pero aún recuerdo tu cálida voz. Tengo un perfecto recuerdo de ti; el más perfecto. Pero no puedo sobrevivir con un mero recuerdo. Creo que, poco a poco y sin darme cuenta, me estoy apagando. Es como si una parte de mi ser se fuera cada día contigo, porque es el mejor lugar donde puede estar... a tu lado.

Viviré siempre en una infancia rota. Donde los reyes son algo más que monarcas. Donde los sueños siempre se cumplen y el crecer es imposible. Si puediese, por siempre jamás viviría allí contigo. Sería feliz. Hace años que la felicidad perdió todo el sentido. Dejé de creer en la felicidad, absoluta o relativa. Todo esto es insoportable. Allí donde quieras que estés, sólo quiero que sepas que te quiero. Porque nunca volveré a ser la misma.

Huérfana de mucho más*

2 comentarios:

Anónimo dijo...

la última frase, la que tu dius que sempre ha de ser especial, quan l'he llegit m'ha fet encongir el estómac i fer un "uffff".


Tot i posar-me una mica trist al llegir això i encantar-me de veure com ho expresses, almenys avui sé que una mica de positivisme ronda pel teu cap. =)


com sempre que llegeixo aquests textos al teu pare, una abraçada ben forta

Anónimo dijo...

Hello. This post is likeable, and your blog is very interesting, congratulations :-). I will add in my blogroll =). If possible gives a last there on my blog, it is about the Vinho, I hope you enjoy. The address is http://vinho-brasil.blogspot.com. A hug.